Οι Άγριες Μέλισσες διανύουν την τρίτη τους σειρά και η αγωνία για το τι θα γίνει στο τέλος κορυφώνεται. Ο Γιάννης Βασιλώττος που στη δημοφιλή σειρά του ΑΝΤ1 υποδύεται τον «Μπάμπη» μίλησε στο περιοδικό «Τηλέραμα» και αναφέρθηκε στο επερχόμενο φινάλε και στον ρόλο του..
«Το φινάλε είναι κάτι που γνωρίζουν μόνο οι συγγραφείς της σειράς. Παίζει μάλιστα το τέλος να μην έχει γραφτεί καν… Οπότε δεν ξέρω πώς θα καταλήξει ούτε ο Μπάμπης ούτε οι άλλοι χαρακτήρες. Εκείνο που μπορώ να μαντέψω είναι ότι θα έχουμε ένα τέλος δυνατό, όπως αξίζει στη σειρά. Για μένα λοιπόν δεν έχω ιδέα. Όσο γι’ αυτό που θα ήθελα; Εμένα μου αρέσει η δράση. Δεν θα ήθελα, ας πούμε, να βρίσκομαι κάπου και απλώς να… αποχαιρετώ. Θα ήθελα το φινάλε μου να έχει… κυνηγητό, πεσίματα από γκρεμούς και… πιστολίδια (γελάει)», είπε ο ηθοποιός.
Σε ότι έχει να κάνει με τον ρόλο του και τη σχέση του Μπάμπη με την Κορίνα ο ίδιος απαντά: «Όπως διαβάζω, θα γίνει το κορίτσι μου, προς τα εκεί πάει το πράγμα. Το ζήτημα είναι πόσο αυτό θα μείνει κρυφό από τον πατέρα της τον Ακύλα, τον Μελέτη και το χωριό. Ήδη ο Μελέτης τούς έχει τσακώσει κατά κάποιον τρόπο και εκείνο που μπορώ να πω είναι ότι δεν θα αντιδράσει έτσι όπως όλοι περιμένουμε. Άλλωστε τον βολεύει, αφού ο Μελέτης πάντα… κοιτάζει προς τη μεριά της Πηνελόπης».
Στην ερώτηση αν θα του λείψει ο Μπάμπης όταν τελειώσει η σειρά ο Γιάννης Βασιλώττος λέει: «Δεν θα μου λείψει κάτι, γιατί πολύ απλά… εγώ είμαι ο Μπάμπης, από μέσα μου βγαίνει, άρα θα είναι πάντα μαζί μου. Εκείνο που σίγουρα θα μου λείψει είναι η καθημερινή επαφή με τους άλλους ηθοποιούς, η παρέα, οι ώρες και οι μέρες μας μαζί».
Το πιο αγαπημένο σας άτομο στις «Άγριες Μέλισσες»;
Ποιος άλλος; Ο τηλεοπτικός μου πατέρας, ο Κυριάκος, ο Βαγγέλης Αλεξανδρής! Τον αγαπώ, τον έχω μέσα στην καρδιά μου. Σίγουρα θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε για καφέδες και μετά το τέλος. Ιδανικά, θα ήθελα να φωνάξω όλους τους ηθοποιούς της σειράς να μείνουμε όλοι μαζί στο σπίτι μου (γελάει).
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, πάντως, η εμπιστοσύνη σας στο σύμπαν έχει δικαιωθεί…
Κατά κάποιον τρόπο ναι, αν και δεν το περίμενα τόσο ξαφνικά! Όταν όμως μπήκα στη σχολή, είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου πως ίσως κάποια στιγμή να περπατάω στον δρόμο και να με φωνάζουν. Μπορεί να ακούγεται λίγο ψωνίστικο και εγωκεντρικό, όμως είναι η αλήθεια. Διατηρούσα όντως αυτή τη μικρή πιθανότητα στη σκέψη μου. Κάθε υποψήφιος ηθοποιός την έχει νομίζω. Ότι κάποτε θα περπατά στον δρόμο και θα τον αναγνωρίζουν.
Και πότε συνέβη πρώτη φορά;
Ήμουν στη λαϊκή στα Εξάρχεια. Βλέπετε, στην καραντίνα η… λαϊκή ήταν η έξοδός μου. Έβγαλα λοιπόν τη μάσκα για να πιω καφέ και ακούω από μακριά μια φωνή να λέει: “Το ‘φαγες το Ασημινάκι… Άσ’ την ήσυχη». Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Απλά χαμογέλασα. Έκτοτε όλο και κάποιος με σταματά να μου πει κάτι.