Ο Σωκράτης Γκιόλιας φέρει πολλούς τίτλους σε αυτή τη ζωή, την επίγεια. Τίτλοι που δεν έφυγαν με το δικό του βίαιο φευγιό.  Γιος, αδερφός, πατέρας, φίλος, συνεργάτης, αθλητής, δημοσιογράφος, αρχισυντάκτης, ραδιοφωνικός παραγωγός και στο τέλος της ημέρας ένας άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που στάθηκε στο πλευρό του αδύνατου, του αδύναμου και στο δικό μου το πλευρό.

Ο Σωκράτης Γκιόλιας. Ο Άνθρωπος που μαρτύρησε για άλλους. Που πλήρωσε με το αίμα του το δικαίωμα του στην ελευθερία.

12 χρόνια μετά Σωκράτη και ακόμα πονάμε. Ο θάνατος δεν είναι κάτι εύκολα διαχειρίσιμο. Ειδικά όταν πρόκειται για βίαιο, σκληρό θάνατο. Θάνατο που δεν αποδόθηκε ποτέ πουθενά. «Ήταν άρρωστος» λέμε. «Γεννήθηκε με αρρώστια και πέθανε» για κάποιον άλλο. «Τον σκότωσαν μέσα στο σπίτι του με το παιδί του να κοιμάται στο κρεβάτι του και τη γυναίκα του έγκυο να τρέχει να δει τι συνέβη» είπαν για σένα.

Σκόρπια λόγια 12 χρόνια μετά. Αδυνατούμε ακόμα να απαντήσουμε στην κρίσιμη ερώτηση: «Τελικά ρε συ αυτόν ποιος αποφάσισε να τον σκότωσουν;» 

Ήταν μάλλον πολλοί και πώς να τους εντοπίσουν εκεί που μένουν…

Στο είχα πει όσο ζούσες. Στο λέω κάθε φορά που έρχομαι εκεί που είσαι, ακόμα και στον ύπνο μου λίγες μέρες μετά. Σε ευχαριστώ για όλα. Δεν ξεχνούμε ποτέ τη δολοφονία μίας ελεύθερης φωνής και ας συνεχίσουμε να προβαίνουμε σε «ευγενικές υπενθυμίσεις» μήπως τελικά κάποτε δικαιωθεί η μάνα σου. Γιατί η μνήμη σου Σωκράτη μου δεν έχει ανάγκη από δικαίωση. 

Θά πενθώ πάντα μ’ ακούς; γιά σένα,

μόνος, στόν Παράδεισο

Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές

Τής παλάμης, η Μοίρα, σάν κλειδούχος

Μια στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας

Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα

Μέ το δριμύ του μαύρου του θανάτου.

ΥΓ: Σου είμαι ευγνώμων. Με την ευχή να σε συναντήσω σε εκείνη τη σωστή πλευρά που εσύ μας έδειξες τον δρόμο